Een paar jaar geleden knapte er iets in mij. Ik dacht goed in mijn vel te zitten. Scheiding verwerkt, leuke nieuwe partner, kinderen op de rit, mooie baan als verpleegkundige. En toch stortte ik van de ene op de andere dag volledig in. Ik kon alleen maar huilen. Ik zat de hele dag op de bank. Werken lukte niet, ik durfde geen auto te rijden, ik kreeg mijn dagindeling niet eens bedacht.
Via mijn werk kwam ik in de reguliere molen terecht. Bedrijfsarts en psycholoog. Ik kreeg het label ‘burn-out’. De psycholoog gaf aan dat hij niet veel voor me kon betekenen, maar dat het een lang proces zou zijn. Eenmaal thuis op de bank dacht ik: Dit wil ik niet. Ik ga niet een jaar thuis zitten, wekelijks naar een psycholoog om te vertellen hoe ellendig ik me voel. Er móét een andere optie zijn.